De – politieke – werkelijkheid wordt complex, bizar en grillig. Met een blog red ik het niet om er greep op te houden. Vandaar dit keer een gedicht.
Barabas
de waanzin grauwt en snauwt
nieuwspraak scheurt de aarde open
grofheid schaaft de krullen van de bomen
en spreeuwen zwerken nieuwe tekens
in doodangst
de waanzin jankt en jaagt
en wast zijn handen in een bekken onschuld
god, zeg weer niet dat het goed is
woorden worden waardenloos
barabas barabas
de waanzin gromt en giert
maar ik beitel betekenis uit balk en boom
letters spaanderen in het rond
ik stamp ze in een mal
tot zin
de waanzin blaast de aftocht
klauwt naar mij met een hoge rug
en nagelt nog een leugen op mijn handen
een brandmerk
de waanzin slist en sluimert
bladeren ritselen stilletjes en een jonge merel
fluit naïef een lang vergeten lied
van hoop