Barabas

De – politieke – werkelijkheid wordt complex, bizar en grillig. Met een blog red ik het niet om er greep op te houden. Vandaar dit keer een gedicht.

Barabas

de waanzin grauwt en snauwt

nieuwspraak scheurt de aarde open

grofheid schaaft de krullen van de bomen

en spreeuwen zwerken nieuwe tekens

in doodangst

 

de waanzin jankt en jaagt

en wast zijn handen in een bekken onschuld

god, zeg weer niet dat het goed is

woorden worden waardenloos

barabas barabas

 

de waanzin gromt en giert

maar ik beitel betekenis uit balk en boom

letters spaanderen in het rond

ik stamp ze in een mal

tot zin

 

de waanzin blaast de aftocht

klauwt naar mij met een hoge rug

en nagelt nog een leugen op mijn handen

een brandmerk

 

de waanzin slist en sluimert

bladeren ritselen stilletjes en een jonge merel

fluit naïef een lang vergeten lied

van hoop