Onlangs overleed mijn moeder, ze was 96. Voor de uitvaart zocht ik een passend gedicht, maar kon niets vinden. Dus schreef ik er zelf een.
Je ging zoals je was,
stilletjes, bang om op te vallen.
Je was, zoals je leefde
voorzichtig, niet met volle teugen.
Je leefde zoals men je vroeg,
dienend, het huis op orde.
Je vroeg, zoals je was geleerd,
niet om vriendschap maar om hulp.
Je leerde zoals je was verteld
wat nodig was voor een bescheiden leven.
Je hield van je kinderen,
zonder het te laten merken.
Niemand had je ooit geleerd het leven te leven,
maar je ging er toch heel lang mee door.
Misschien in de verwachting dat het echte leven
je ooit nog aan zou raken.
Maar dat bleek vergeefs.
Dus ging je zoals je was:
stilletjes.